تنها نشسته ام و چای مینوشم و بغض میکنم.....

تنها نشسته ام و چای مینوشم و بغض میکنم
هیچکس مرا به یاد نمی آورد
این همه آدم روی کهکشان به این بزرگی
و من حتی آرزوی یک نفر هم نبودم . . .




قــول بــده کــه خــواهــی آمــد
امــا هــرگــز نیــا!
اگــر بیــایــی
هــمه چیــز خــراب می شــود!
دیــگر نــمی تــوانــم
اینــگونــه بــا اشتــیاق
بــه دریــا و جــاده خیــره شــوم!





مــن خــو کــرده ام
بــه ایــن انتــظار،
بــه ایــن پــرســه زدن هــا
در اسکــله و ایستــگاه!
اگــر بیــایــی
مــن چشــم بــه راه چــه کســی بمــانــم؟






تو را در باد گم کردم و به انتظار نشستم

و نمی دانستم مسافران باد را بازگشتی نیست . . .






نگاهم بیقرار هجوم قدم های توست
و تو با خبری
اما…
هرگز از جاده ی دلم گذر نمی کنی…





دل من دير زمانی است كه می پندارد :


« دوستی » نيز گلی است ؛
مثل نيلوفر و ناز ،



ساقه ترد ظريفی دارد .

بی گمان سنگدل است آنكه روا می دارد
جان اين ساقه نازك را – دانسته- بيازارد!

گاهی آنقد دلم از دنیا سیر میشود که میخواهم..

تا سقف آسمان پرواز کنم و رویش دراز بکشم..

آرام و آسوده…

مثل ماهی حوضمان که چند روز است روی آب دراز کشیده

بعضی وقتا مجبوری تو فضای بغضت بخندی …

دلت بگیره ولی دلگیری نکنی …

شاکی بشی ولی شکایت نکنی …

گریه کنی اما نزاری اشکات پیدا بشن …

خیلی چیزارو ببینی ولی ندیدش بگیری …

خیلی ها دلتو بشکنن و تو فقط سکوت کنی …

مثل الان من…




از زندگی نا امید نیستم…

چون آن خدای که بخاطر لبخنددادن به گلها، آسمان را میگریاند،

حتماروزی برای “لبخند” من هم کاری خواهد کرد…

عکس و تصویر تنهایی

زندگی هنگامه فریاد هاست ،

سرگذشت و درگذشت یادهاست ،

عاشقی فریاد تنها بودن است ،

رنج ما تاوان انسان بودن است …






هربار که کودکانه دست کسی رو گرفتم
گم شده ام !
ترس من از گم شدن نیست ..
ترسم از گرفتن دستی ست که بی بهانه رهایم کند !